1- لانه گزینی چیست؟

در انسان، لانه گزینی مرحله ای از حاملگی است که نطفه به دیواره رحم می چسبد. در این مرحله از رشد قبل از تولد، کانسپتوبلاستوسیت نامیده می شود. با این چسبندگی، نطفه اکسیژن و مواد مغذی را از مادر دریافت می کند تا بتواند رشد کند. در انسان لانه گزینی تخمک بارور احتمالا حدود 9 روز پس از تخمک گذاری اتفاق می افتد، اما این اتفاق می تواند بین 6 تا 12 روز بعد هم رخ دهد.

در سال های اخیر با توسعه یا تکنولوژی های تولید مثل کمکی (IVF) علاقه زیادی به این فرایند شده است. این تکنیک ها بلاستوسیت را به رحم می رساند تا امکان پیوند طبیعی را فراهم کند. لانه گزینی غیر طبیعی زمانی است که این روند در بدنه رحم رخ ندهد (خارج از رحم) یا جفت به درستی تشکیل نشود. علاوه بر این، لانه گزینی می تواند به طور طبیعی، اما با سلول تخم غیر طبیعی رخ دهد که به عنوان رشد مول هیداتیفرم در نظر گرفته می شود.

دوره لانه گزینی با تغییرات در سلول های اندومتری مشخص می شود که به جذب مایع رحم کمک می کند. این تغییرات به طور کلی به عنوان تبدیل غشای پلاسما شناخته شده است و بلاستوسیت را نزدیک به اندومتری قرار می دهد و آن را بی حرکت می کند. در این مرحله بلاستوسیت  هنوز می تواند با خارج شدن از رحم از بین برود. دانشمندان بر این باورند که هورمون ها موجب تورم می شوند که باعث می شوند حفره رحم قبل از این مرحله پر شود که باعث فشار به بلاستوسیت در برابر اندومتری می شود. دوره لانه گزینی همچنین ممکن است توسط آماده سازی های دیگر در اندومتر رحم، هم به صورت ساختاری و هم ترکیب ترشحات آن، آغاز شود.

2- شکست لانه گزینی ناشی از چیست؟

عدم پذیرش رحم در دو سوم موارد رخ می دهد و مشکلات مربوط به جنین در یک سوم موارد سبب شکست لانه گزینی می شود. پذیرش ناکافی رحم ممکن است ناشی از سیتوکین غیر طبیعی و سیگنالینگ هورمونی و همچنین تغییرات اپی ژنتیکی باشد.  شکست لانه گزینی مجدد علت ناباروری زناناست. بنابراین شانس بارداری می تواند با افزایش پذیرش اندومتر برای لانه گزینی بهبود یابد. ارزیابی مارکرهای لانه گزینی ممکن است به پیش بینی نتایج حاملگی کمک کند و کمبود لانه گزینی را شناسایی کند.

ادامه در لینک 

لانه گزینی